Wellicht bent u wel eens met een slee, rolschaatsen of skatebord van een flinke heuvel af gesjeesd, of met iets anders dat gemakkelijk versnelt, maar niet zo goed kan remmen. In dat geval kent u de ervaring waarbij u eerst de armen in de lucht gooit en “sneller, sneller!” roept, gevolgd door een blije woehooeee, die omslaat in een minder blije oooeeeeooeee, omdat het besef doordringt dat het traject vol obstakels is en de mogelijkheid om veilig te stoppen inmiddels achter u ligt. De glimlach is bevroren in een grimas, de ogen verraden pure doodsangst, en de samengeknepen billen anticiperen de klap die ongetwijfeld gaat komen.

Het lezen van De nichtjes is een vergelijkbare ervaring. Vanaf de eerste zin heeft de verteller, Yuna, er al flink de sokken in. Tijd voor punten en komma’s heeft ze niet, want haar hoofd doet van boemboemboem, zoals ze zelf zegt. Er is iets mis met haar en haar zusje, legt ze uit: “We waren niet gewoon om maar niet te zeggen dat we niet normaal waren.” Naarmate de lezer meer personages leert kennen, wordt steeds duidelijker dat iedereen in deze roman een beetje “bijzonder” is. Of immoreel. Het hangt er maar vanaf hoe je ernaar kijkt. Als lezer kijk je door de ogen van Yuna, die nergens een oordeel over heeft. Zij is vooral op zoek naar handvatten om te leren begrijpen en uiten wat er nu allemaal in haar leven gebeurt.

Met behulp van haar eigenzinnige interpunctie, schilderijen en een woordenboek probeert Yuna zich los te worstelen uit haar achtergestelde situatie, waar we steeds meer van zien en begrijpen. De relatie tussen de vier nichtjes speelt daarin een bijzondere rol. Ze worstelen allemaal met hun eigen tekortkomingen, die tot overmaat van ramp ook nog eens weerspiegeld en vervormd (misvormd?) worden in het contact met de andere nichtjes. Toch steunen ze elkaar naar hun beste vermogen.

Op geheel eigen wijze loodst Yuna de lezer door de heftige, verrassende en ontroerende gebeurtenissen die zij en haar nichtjes meemaken. Bijna ademloos vlieg je door de roman heen. Na de laatste zin kijk je verbijsterd op, laat alles een halve seconde bezinken en roept dan: “nog een keer!”. De denderende vaart van Venturini, die prachtig is getroffen door de vertaalster, smaakt absoluut naar meer.